“Hoeveel films kunnen…?”
Hoeveel films kan een persoon zien over hoe mensen zich voelden over Hitler, de nazi’s en het brede effect van de Tweede Wereldoorlog? Net als westerns: ze komen en ze gaan. Maar zolang deze films ons enkele belangrijke waarheden raken, is er geen reden om ze in te perken. Zeker, deze film deelt een schat aan emoties die een groep Duitsers moest doorstaan terwijl ze leden onder de vloek van het nazisme.
“Het begint met een jonge … !”
Het begint met een jong meisje – Liesel – dat wordt gestuurd om bij een Duits echtpaar te gaan wonen – nadat haar eigen ouders – communisten – zijn verscheept naar een onbekende maar voor de dood gevreesde. Ze is een lief kind – blond, blauwe ogen – onschuldig – het soort kind dat je hart doet smelten. Ze wordt gespeeld door Sophie Nelisse; en in de film is ze ongeveer twaalf jaar oud. Ze komt bij dit kinderloze echtpaar wonen, dat haar met enige angst in huis haalt. Geoffrey Rush (Hans) is nu haar nieuwe vader; en haar moeder is Rosa – niet bepaald een gastvrije vrouw… Maar Hans is geweldig. Hij vindt snel een manier om haar geest op een grappige manier aan te raken, en ze ontwikkelen een hechte verstandhouding gedurende de hele film.
“Een groot deel van deze film … !”
Een groot deel van deze film heeft te maken met Liesel’s volwassenwording door van boeken te houden – snel leren lezen en genieten van de inhoud ervan. Wat er aan de buitenkant gebeurt, lijkt zonder voedingsstoffen, vergeleken met hoe boeken haar geest vullen met sterke voeding. Hans leert haar het alfabet te lezen, en dan woorden en dan echt boeklezen. Haar hele geest lijkt alles in zich op te nemen wat ze leest.
“Into Her Life verscheen … !”
In haar leven verscheen – meteen – een pittige jonge man, haar buurman, genaamd Rudy, die haar metgezel en broerachtige biechtvader wordt. Zijn grote wens om haar te kussen gaat niet in vervulling, hoewel ze hem aan het eind een lang aanhoudende kus geeft. Op een nacht wordt ze door haar pleegouders opgeroepen om een weggelopen jood op te nemen die hun bescherming nodig heeft, en wordt ze blij ontvangen door Hans wiens leven ooit werd gered door de vader van deze man. Max is zijn naam, en hij en Liesel bouwen een lieflijke platonische relatie op die gevuld is met woorden.
“Wat leuk om mensen te zien … !”
Een van de prachtige aspecten van deze film is hoe hij gedijt op pure onschuld. Wat fijn om te zien hoe mensen van het andere geslacht liefhebben zonder ons zoveel fysieke filmische gebaren te hoeven laten zien. Er zijn een aantal scènes waarvan ik dacht dat ze emotioneel prachtig waren gedaan. Ik zat daar, een stomme toeschouwer, totaal in beslag genomen zonder gedachten over acteren – een vlieg op de muur-observatie terwijl mensen voor mij de liefdesverdriet en angsten van Nazi-Will doormaakten.
“Er is een beproefde zaag!”
Er is een beproefde zaag, “EMOTION WINS!”, die zichzelf in deze film bewees. Een aantal van dergelijke scènes beoordeelde mijn hoogste lof. Het einde van de film vloeide bitterzoet. Niet te vergeten te zeggen: er is een verteller die DEATH wordt genoemd – die ik eerst een beetje vervelend vond, maar geleidelijk aan gewend raakte aan (zijn kijk) en hem zelfs tegen het einde vond: vertederend!
“‘DE BOEKENDief’ is gebaseerd op… !”
DE BOEKENDief is gebaseerd op een waargebeurd leven, en DOOD vertelt ons zelfs dat Liesel de laatste luchtaanval van de stad overleeft om haar lange resterende jaren in een Australische stad door te brengen. Ik dacht dat de manier waarop de film omging met het lot van de anderen een samenhang vormde met het verhaal zoals het zich afspeelde.
Hier is “Two Minutiae”… !
Twee minutiae die ik hier wilde noemen: een van de etalages van de stad toonde drie grote Duitse woorden die schreeuwden: “FEIND HORT MIT!” “De vijand luistert.” De ironie van deze waarschuwing was – hoewel voor de nazi’s – Duitsers moeten voorzichtig zijn met wat ze zeggen – aangezien ze door de “vijand” zullen worden gehoord – voor de Duitsers (in deze film) de echte vijand de nazi’s zelf waren , omdat hun aanwezigheid de mensen dwong weinig te zeggen – of ze konden samen met de anderen worden verscheept! Ik had ook het gevoel dat, hoewel Liesel een aantal jaren bij haar nieuwe ouders was – en mensen merkten op hoe ze was gegroeid – ze er later hetzelfde uitzag als in het begin. Desalniettemin heeft de regisseur, Brian Percival, geweldig werk geleverd om het geheel samen te laten komen. Ik vermoed dat hij redelijk dicht bij het boek bleef.
“Noem het een ZEVEN PLUS!”
U vraagt, hoe zou ik deze film rangschikken? Ik twijfel tussen een kleine ACHT en een grote ZEVEN. Dus laten we het een ZEVEN PLUS noemen.
Humbler Acts, de maker van “THE WIZARD’S OUTRAGEOUS SCHEME FOR STOPPING ROKEN”, meldt elke week een film als een versoepeling van zijn spreken en schrijven over stoppen met roken door middel van droomgebruik en Seven Forces. Hij is Amerikaans, Engels opgeleid en woont in St. Louis, MO (VS).